Ben anne oldum! Tam 10 ay önce.

Ne çok şey değişti hayatımda… Tüm önceliklerim, sevdiklerim, kendim... Birçok şey... Covid dönemi evlenen, evden çalışan sorumluğu sadece iş ve eş olan biriyken dünyanın en masum, en savunmasız, en bakıma ihtiyacı olan bir bebekle evde baş başa kalmak.

Muhasebeciyim. Hala evden çalışıyorum. Hem çalışıp hem bebeğimle ilgileniyorum. Bebek bakıyorum demek istemiyorum. Bunu bir görev değil sahip olduğum bir lütuf olarak görüyorum. Hamilelik, doğum, hayatının bir anda evirilmesi... Ama bu süreçten bir şekilde sağ çıkmayı becerebildi ruhum. Kimisi kolay atlatıyor kimi de daha zor. Bu süreç tabii ki sadece anneliğe bağlı değil. Asıl mesele annelik ile birlikte hayatının o dönemine başka içsel zorlukların denk gelmesi.

Yani bu süreci zorluklarıyla birlikte yaşayan her kim varsa merak etme geçecek. Ruhun kucağındaki mucize ile şifalanacak. Sen şifa buldukça şifa vereceksin. Hayatın kopmak istemeyecek bir bağımlılıkla geçecek.

Annelik… Herkes anne olmak zorunda değil. Bu da çok ayrı bir konu. Bir konuşma dinlemiştim. “Annelik kutsanmalı mı?” diye. Buna verecek net bir cevabım yok. Bunun toplumda kadınlara yapılan bir diretme ve mobing olduğunu düşünüyorum. Bu bir tercih ve sorulmaması gereken ruhsal bir mahrem.

Ve yazmak... Konu ne zaman yazmaya geldi derseniz. Ben bir boşluktaydım. Klişe gelebilir size. Ama gerçek bir boşluk. Bu meslekte daha çok ilerlemek için yüksek lisans yapıp mali müşavirlik ruhsatına dayanan öyküm bana yetmedi. Eksik olan bir şeyler vardı benim evrenimde. Aslında hep yazmam gerektiği gerçeğine uyandım. Ve şimdi yazıyorum ve devam edeceğim. Bununla ilgili bir sloganım da var: “Sahi yazılar sonsuzluğu buluyor değil mi?”