Atom bombası düştü evin ortasına, çünkü öyle istiyordu kadın...

Bir atom bombası düşse ne olacaksa, o olsundu o gün...

O gün...

Ne olacaksa olsun...

İçinde biriktirdiği şiddeti, sakladıklarını, içine doğru kanattığı tüm yaraların acısı...

O gün…

O gün...

O gün çıkmalıydı...

Kurban belliydi…

Son damlayı o taşırdı…

O son adam

O son adamdı…

O'na öyle bağırarak O'nu sindiren…

Kararını çoktan vermişti…

Bu artık sondu...

Gerçekten çılgınca nasıl bağırılır,

Ya da o nasıl bağırabilir, bir erkeğe...

Kanıtlayacaktı...

Bugün o gündü.

Sanki bir atom bombası düştü evin içine...

Artık öyle bir bağırdı ki;

Kendi bile bilmiyordu bu gücü.

Gücüyle ve güçsüzlüğüyle o gün tanıştı…

O gün sanki zamanlar durdu,

Sonra tarihin başından sonuna aktı...

O arada geçenlerin hepsine bağırdı...

Çok bağırdı...

Zannetti ki acısı duracak...

Ama daha çok kanadı...

Ta ki o kabul gününe kavuşuncaya kadar...

'Kabul' sözcüğü ne zordu, onun için...

İçindekileri kusma kıvamından,

Buralara kavuşmak...

O kış çok uzun sürdü…

Karla kaplı, buzlu yollarda çok yürüdü…

Baharın değerini nasıl hissetmişti teninde, elinde...

Sonra kafasını kaldırdı ve gördü...

Kabul dedi...

Yürüdü...

Senem Emirler Ayçil