Belki dikişlerinin sızısı var hala üzerinde,

Ya da vajinal doğumdaki hatıralar çok taze,

Evde ilk günlerin bebeğinle ve yalnızsın onunla belki de,

Veya işe gitmek zorundasın bakıcıyla baş başa bıraktın evde,

İş, ev, bebek, eş bölünmek zorundasın onlarca parçaya bir de,

Biri gelir de su verir mi diye kapıya bakman da mümkün de,

Hikâyenin başında karnın burnunda belki de,

Durumun ne olursa olsun yaşadıklarımız hep aynı işte.

İlk günlerin yorgunluğu, alışmaya çalıştıklarımız…

Beş dakika uyku diye hayal kurmalarımız…

Sadece duş almanın lüks olabildiği aylarımız…

Uykunun en güzel yerinde evdeki turlarımız…

Uyusun diye bekleyip, uyuyunca özlemelerimiz…

‘Galiba sabrım bitti’ diye havlu atışlarımız…

‘Yok, olmuyor’ diye sızlanışlarımız…

İşe dönüş travmalarımız…

İlk diş sıkıntılarımız…

Ateşi var telaşımız…

‘Üşütür müyüm’e kafa yoruşlarımız…

Yaklaşana dokunmasın diye ters ters bakışlarımız…

Uyku düzeni olur mu korkularımız…

‘Nasıl büyüteceğim’ diye ağlayışlarımız…

Aşılarda onunkiyle birlikte süzülen gözyaşlarımız…

Koklayınca duyduklarımız, dokununca gördüklerimiz…

Büyütürken vazgeçtiklerimiz…

Onu çözerken unuttuklarımız,

Peşinde koşarken yiyemediklerimi, içemediklerimiz…

O’nu okurken biriktirdiklerimiz…

Canı acıyınca çabalayışlarımız…

Aslında hemen hemen aynıyız seninle…

Tek dert bu olmasın mı sence de…

Yiyemediğin, gezemediğin, içemediğin onlarca şey için de…

Gidemediğin o tatil de…

Yapmak isteyip yapamadığın sohbet için de…

Ne varsa vazgeçtiğin elinin tersiyle itsene sen de…

Sana bu kadar bağımlı bir bedende,

Nasıl hatıralar kalacak bunu düşünsene,

O hatırların temeli işte bu günlerde,

Her şeyden daha önemlisi senin gücün bunu bil önce,

Kocaman gün var önünde hadi içine girsene,

Her anını fotoğrafla zihninde,

Akşam işten dönünce kapıdan göreceğin bakışı düşünsene,

Senden başka neye ihtiyacı olur ki bi’ gülsene…

Bengü Kantekin Günal

(İllüstrasyon: Suzanne Simmons)