Her insan kendi içinde başka bir keşifle tanışıyor. Benim bu yolda keşiflerim kızımla başladı. Bir kız çocuğuna sahip olmak bu evrenin en şanslısı yapıyor insanı. Ancak bir telaşla yaşamaya başlıyorsun. Onu ayakları üzerinde duran, güçlü, özverili yetiştirmek için çabaya düşüyorsun. Aslında hepimiz farklı kültürler ile yetişen, sadece güzel ve doğru evlat yetiştirmeyi amaçlamış anne ve babaların eseriyiz. Kusursuz değiliz ama kusursuza yakınız. Öyle değil mi?

Doğan Cüceloğlu kitabında soruyor. “Çocuğunu kalıplamak mı istiyorsun geliştirmek mi?”. Hepimiz kalıplarla büyüyor ve büyütüyoruz aslında. Her ne kadar böyle olmamasına özen göstersekte. Çünkü ‘toplum’ biraz daha mikro bakarsak ‘mahalle’ baskısı denilen gerçek ile karşılaşıyoruz. Peki, gerçek niyetimiz ne çocuğumuza karşı?

İşte tam burada dönüp bakıyorum kendime ve çevremdekilere. Kalıplara uydurulmuş ya da standart bir çocuk yetiştirmek istemiyorum herkes gibi. Ama masama baktığımda ebeveynliğe dair bir sürü kitap görüyorum. En doğrusunu arıyorum. Yetiştirmekten önce öğrenmek istiyorum. Bildiğim ve öğrendiğim her şeyi paylaşıyor olacağım.

Hepimizin hayat görüşü farklı. Yaşantımız, fıtratımız ve yetiştirilme tarzımız. Literatürlerdeki çocuk eğitim ve yetiştirmenin ilk annelik içgüdüsü ile verildiğini düşünüyorum… Annelik halinin ilk adımı. İkincisi ise tabii ki annelerimizden gördüklerimiz. Üçüncüsü ise okuduklarımız.

Kitapta geçtiği gibi önce sormamız gereken "Kucağımda tuttuğum bu çocuk özünde nasıl biri?" Şahsım mükemmel cevaplar alıyor. Ben, kucağımdaki mucizemin potansiyelini ilk gördüğüm andan itibaren keşfettim. O büyüdükçe keşfetmeye devam ediyorum.

Sonra kendime soruyorum. "Nasıl bir çocuk yetiştirmek istiyorum?" diye... Önce vicdanlı, empati gücü olan, bağımsız, aydın, inançlı… Bunları isterken kızıma onu kalıplara sokmayacağıma söz veriyorum. Her şeyden önce onun bana verilen bir emanet olduğunu zihnimde tekrarlayarak.

Bu yazım başta annem, babam, eşim ve tüm bilinçli ebeveynlere…